Okresowa wystawa w Muzeum Diecezjalnym w Wenecji.
Część ekspozycji jest własnością muzeum,część, została wypożyczona z weneckich kościołów.
Madonna ubierana, to wielowiekowy obyczaj znad Laguny Weneckiej.
To znak ludowej tradycji, religijności i zamożności wiernych, w przeszłości.
Madonna Różańcowa,wiek XVIII.
Figura pochodzi z kościoła di Sant’Eufemia alla Giurecca,Świętej Eufemii z Giurecci.
Świątynia Sant’Eufemia, zbudowana została w IX w, stylu wenecko -bizantyjskim.
Początkowo poświęcona była czterem świętym kobietom: – Eufemii, Dorocie, Tekli i Eraźmie,
ale w miarę upływu czasu,imię pierwszej świętej,zdominowało nazwę.
Wenecjanie mówią po prostu Femia.
Matka Boska Różańcowa z dzieciątkiem Jezus,wiek XVII-XVIII.
Własność Muzeum Diecezjalnego w Wenecji.
Madonna, wiek XVII z Kościoła San Angel Raffaele.
Kościół San Angel Raffaele, powstał w roku 889,znajduje się na obrzeżach Wenecji w dzielnicy Sestie Dorsoduro.
Słynie z fresków Michała Anioła Morlaiterre.
Matka Boska z Wyspy Murano,własność Muzeum Diecezjalnego w Wenecji.
Odzież jest oryginalna , uszyta ze szlachetnych tkanin.
Dotyczy to szczególnie koronek z których słynie wyspa Burano,
(nieopodal szklanej wyspy Murano, )
Koronki produkowano w weneckich klasztorach od czasów średniowiecza.
Kolebką koronkarstwa jest wyspa Burano.
Wszystkie madonny przyozdobione są w rodzimy,delikatny woal.
W XVI wieku wymyślono metodę punto in aria,
w której, do ich tworzenia używa się igły i nici.
Madonna Różańcowa, wiek XVII z kościoła Santa Maria Elisabetta w Lido,
pozuje 🙂 do plakatu.
Kościół założony przez patriarchę Giacomo Tiepolo.
Można się tu dostać łodzią przez lagunę,prosto z najsłynniejszej ulicy w Wenecji, Gran Via.
Dygresja-na Lido,mieszkali Tomasz Mann i Byron.
To właśnie na Lido, odbywa się słynny wenecki,
Międzynarodowy Festiwal Filmowy o nagrodę Złotych Lwów.
Madonna Bolesna z kościoła San Nicolo dei Mendicol .
Delikatna,przepiękna, czarna koronka z Burano,
ze szkoły koronczarskiej,którą w 1872 założyła hrabina Adriana Macello.
Kościół San Nicolo z XIII wieku,znajduje się w weneckiej dzielnicy Dorsoduro .
Miejsce pochodzenia Madonny Bolesnej.
Kolejny eksponat z kościoła Angelo Raffaele .
Prywatna figura Madonny ,własność rodziny Terado.
Ubrana w detale ze ślubów i innych rodzinnych uroczystości, kilku pokoleń.
Familia bardzo zasłużona dla Wenecji,
ma obecnie młodych przedstawicieli w dziedzinie muzyki i plastyki.
Również pożyczka z kościoła Angele Raffaele.
Kopia Madonny z XV wieku.
Z archiwum Muzeum Diecezjalnego w Wenecji-
scena przedstawiająca procesję, z niesioną figurą strojnej Matki Boskiej.
Całość,zbudowana jest z tkanin,siana,paper mache,
Tylko widoczne części;twarz i ręce,
wykonane są z innego materiału.
Ale to już tajemnicza, wenecka specjalność 🙂
W jednej z sal,znalazłam kolekcję monstrancji (łac.pokazywać).
Pokazuję tę,która mi się spodobała 🙂
Fragmenty warsztatu ,a raczej pracowni weneckiego artysty,
oraz instrumenty do pracy.
Muzeum Diecezjalne jest OGROMNE i posiada
jeden z najbogatszych zbiorów ,dawnych
srebrnych obiektów sakralnych, od XIII-XXI wieku.
Słynna jest kolekcja płócien,wśród nich:
Tintoretto,Lazzarini,Giordano,Pellegrini.
Muzeum znajduje się po drugiej stronie, Mostu Westchnień
i sąsiaduje przez kanał z Pałacem Dożów.
Tam, gdzie tablica gondolierów,
mieści się wejście, pokazane na zdjęciu,po lewej stronie.
